Wij zijn Freddy en Suzy en proberen hier de geschiedenis van de Carat, ons motorjacht, neer te schrijven, althans ik zal schrijven want Fred heeft het andere werk gedaan.
In de zomer van 1998 viel er een scheepsbouwplan in de brievenbus. Even later werden er grote stalen platen afgeleverd in onze garage.
Minutieus werden de tekening van het bouwplan door Fred uitvergroot en op de 4 mm dikke stalen platen uitgetekend en versneden.
De gemodelleerde platen werd met katrollen naar de bouwwerf getakeld en dan begon het laswerk met een halfautomaat.
21 bussen argon later stond het casco van de Carat er in onze achtertuin.
Dan begon het leukere werk, althans voor mij, nl de ruwe binneninrichting van de boot. Ik zei wat ik wou, Fred probeerde het in te passen en het duurde niet lang of er kwam “vorm” in het binnenschip. Een master-bedroom met een kleine badkamer, inclusief ligbad, een slaapkamer voor onze Kevin, een keukentje met eethoek en een “living” maakten deel uit van het geheel.
Daarna werd de Carat geverfd, een klus van weken vooraleer de vele en verschillende verflagen op het hele schip waren.
Weerom volgde een plezante job: het uitzoeken van de binnenbootbekleding,
Kussens werden gesneden en overtrokken, gordijnstoffen werden gekozen en gemaakt door ontwerper Fred.
Herfst 2001 kwam het einde van de werkzaamheden in zicht. Een ligplaats in de haven van Herentals werd gereserveerd. Er werd ook verwoed gebeld voor offertes van gespecialiseerde firma’s om de boot met een dieplader naar het Netekanaal in Emblem te voeren, een drietal kilometer van bij ons. Vermits de Carat een 5 meter hoog is, moest er ook uitgemeten worden of we onder de elektrische bedrading van de Spoorweg konden, dat kon net.
Een toelating voor het vervoer van “het gevaarte” moesten we halen bij de politie.
Eind februari 2002 werd de Carat te water gelaten. Een heel spannende dag voor ons.
Naast onze tuin, waar de Carat gebouwd is, ligt een open veld, hierop reed de dieplader tot naast de Carat en die zou hij met een kraan oplichten. Er werden spanbanden onder de Carat geschoven. En het duurde niet lang of de Carat hing in de lucht, dat was het eerste emotionele moment van die dag.
Alles verliep volgens schema totdat de vrachtwagen wou vertrekken, door het gewicht van de 11 ton zware Carat, was die in de zompige grond gezakt en had hij zich vastgereden, stalen platen werd met man en macht aangevoerd en na een zweterig uur en vele stops met telkens een verhuis van de stalen platen is de dieplader op de rijbaan gekomen, ondertussen was half Kessel al naar het evenement komen kijken.
Eindelijk vertrok de vrachtwagen en wij reden met onze wagen erachter, gevolgd door een hele rits familieleden. Kevin was er spijtig genoeg niet bij want die had op dat moment partieel examen.
Stapvoets vorderde de Carat richting kanaal. Aan de spoorweg werd er halt gehouden om nog een laatste keer de hoogte te controleren, op een paar centimeter na zouden we eronder kunnen.
Net achter zo’n groot gevaarte de brug op in Emblem was ook heel beangstigend, maar we zijn zonder brokken op onze bestemming geraakt.
En toen kwam het moment suprême, de Carat werd de hoogte in gehesen en zachtjes in ’t water gelaten, dat was weer een heel emotioneel moment. Toen werd de Carat met een fles champagne gedoopt.
Ondertussen lag de boot nog steeds in de riemen op het water en betrad Fred voor de eerste keer de Carat terwijl hij in het water lag, op zoek naar een eventuele lek.
Na een uur hebben de vrachtwagenchauffeurs de riemen onder de Carat gehaald.
En van toen af “dreef” de Carat op eigen kracht in het water.
Ook de volgende uren en dagen was er geen spoortje van een lek te bekennen.
De botenbouwer heeft zijn werk prima gedaan!!
Na een paar dagen is schipper Fred met matroos Kevin naar Lier gevaren. Een paar dagen later is de Carat naar zijn thuishaven in Herentals gevaren.
Vermits we nog nooit zelf een sluis ingevaren waren, zijn de jachthavenmeesters van Lier meegevaren tot in Herentals en hebben ze Fred en Kevin diets gemaakt hoe je moest aanleggen in een sluis.
In de lente van 2002 hebben we onze maidentrip gemaakt: een weekendje Geel!!
We zijn vertrokken in Herentals, en pauzeerden na een kilometer aan “’t fabriekse”, tot daar toe ging alles uitstekend. Kevin maakt de touwen vast, Fred gaat van boord en Kevin en ik genieten van het aan boord zijn en het gevoel alsof je vaart ook al ben je aangemeerd. Maar toen kwam Fred binnengestormd, hij kon nog net op de boot springen, want die was afgedreven, wat wisten wij landrotten ervan hoe je een boot aanmeert en het touw vastmaakt...
Enfin, ons lesje was snel geleerd en we zullen het niet snel vergeten, Stel je voor dat Kevin en ik op ’t Kanaal Bocholt-Herentals op drift geraakten!!!
We zijn toen verder gevaren naar Geel en hebben daar onze eerste sluis genomen, gelukkig waren we alleen in de sluis en ook al ging het trager dan normaal, verliep alles toch goed.
De volgende zomer en de daarop volgende jaren ging het varen almaar beter. Oefening baart kunst!
Varen is altijd een avontuur, de adrenaline kan op elk moment door je lijf schieten, één: je bent niet alleen op ’t water en twee: er zijn van die macho-schippers die hun schroeven niet stilleggen -zoals wettelijk verplicht in de sluis- en die je dan alle kanten en hoeken van de sluis laten zien. Maar over ’t algemeen heerst er een sfeer van begrip en gemoedelijkheid tussen de schippers, groot en klein. Kortom met de Carat op vakantie gaan is voor ons in het aards paradijs komen.
De eerste jaren hebben we de Belgische wateren verkend, later waagden we ons al eens aan Nederland nog later bevoeren we zelfs de Oostzee
PS onze Carat is net geen 12.00 meter lang, 3.60 m breed en heeft een diepgang van 1.10 meter de hoogte is 4.10 van op de waterlijn en hij weegt 13 ton.
Lees meer over onze vorige bootreizen tot en met 2015 op:
https://carat2560-com.webnode.nl/